rozdział siódmy: bo serce mam ze szkła

         Dla nich, skoczków, Olimpiada już się skończyła. Dwa dni po konkursie drużynowym mieli wrócić do Polski, by po olimpijskiej przygodzie przygotować się do występów w Falun. Soczi im wszystkim kojarzyło się w miły sposób. Każdy z nich cieszył się na myśl o powrocie do domu. Maciek szczególnie nie mógł się doczekać spotkania z rodziną, ale i z Ideńką. Jego Ideńką, teraz był tego pewien jak chyba jeszcze nigdy.
Z tą myślą wygodnie rozsiadł się obok Piotra Żyły w samolocie. Założył na uszy słuchawki i włączył muzykę i tym samym odciął się od rozmów i myśli, które go otaczały.
Lot minął im spokojnie i nad wyraz szybko, co przyjęli z nieukrywaną ulgą. Maciek widział obrażone spojrzenia Julii, która wracała do Polski razem z nimi.
Czuła, że przegrywa z Idą, ale ta przegrana bardzo boleśnie pokazywała jej, jak wielu rzeczy o nim jeszcze nie wie. Ida miała w tym przypadku niekwestionowaną przewagę.
          Kiedy razem z Kubą wrócili do domu, był już późny wieczór. Mimo to chciał się z nią spotkać, porozmawiać. Nie musiał się nawet o to martwić, czekała na niego w ich domu, w towarzystwie Ady i Izy i ich rodziców. Od zawsze była tam mile widzianym gościem. Przywitał się ze wszystkimi, a z nią na końcu. Przez moment wahał się, ale już po chwili miał ją w ramionach, tak kruchą i delikatną. Pachniała jak zwykle, pomarańczowymi perfumami, nieodłącznie kojarzącymi się z latem. Czuł się szczęśliwy.
A ona?
Ogarnęła ją ulga, ale tylko na chwilę. Bała się rozmowy, która ich bez wątpienia czekała. Odsunęła się od niego, uroczo speszona. Popatrzyła na niego przez krótką chwilkę przestraszonym wzrokiem. Uśmiechnął się pokrzepiająco, jakby samym uśmiechem chciał ją zapewnić, że wszystko będzie dobrze.

         Wymknęli się na spacer z domu, ale wszyscy zdawali się rozumieć ich zachowanie. Mieli sobie dużo do wyjaśnienia...
Dała mu się namówić na tę odrobinę szaleństwa, nocny spacer, bo zaufała mu. Pozwoliła się trzymać za rękę i prowadzić przed siebie.
- Tęskniłaś choć troszkę za mną przez ten czas? - zapytał, spoglądając na nią.
- Tak. - rzuciła zdawkowo. - A ty? Pomyślałeś o mnie w tej Rosji choć raz?
- Nie jeden. - Ida, posłuchaj mnie. Wiem, że cię skrzywdziłem. Tak, wiem, i jest mi z tym bardzo źle, uwierz mi...
- Maciek, ty nic nie wiesz. - przerwała mu. - Nie wiesz, jak bardzo bolało to, że Julia była pierwsza przede mną. Jak bardzo bolało, gdy nie miałam się komu wypłakać, bo ty byłeś zajęty... nią.
Maciek spuścił głowę. Ida miała rację, całkowitą rację. Zawiódł.
- Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? - zapytał cicho.
- Byłeś szczęśliwy.... bardziej z nią  niż ze mną. Nie chciałam ci tego zepsuć. - powiedziała zdławionym głosem. Każde słowo wypowiadała z ogromnym trudem, ale musiała mu o tym powiedzieć. Odwróciła się, by Maciek nie widział jej łez.
- Masz rację. Zawiodłem. - szepnął zrezygnowanym głosem. Zacisnęła palce w pięści, aż do bólu.
- Maciek... nie pozwól mi odejść... - poprosiła łamiącym głosem. 
Usłyszał to, usłyszał tą desperację i rozpaczliwą prośbę w jej głosie. Objął ją mocno, zaborczo, jakby się bał, że Ida zaraz mu ucieknie.
Nie miała zamiaru nigdzie uciekać. W objęciach Macieja pozwoliła sobie na chwilę słabości. Płakała długo, rozpaczliwie, tak, że i on myślał, że nie wytrzyma.
- Nie powiedziałem najważniejszego... przepraszam. Zrobię wszystko, by teraz było tylko lepiej. - wyszeptał jej prosto do ucha. Wtedy była w stanie uwierzyć w każde jego słowo.
Otarł łzy z jej policzków i złożył czuły pocałunek na jej czole. Zasługiwała na troskę i wszystkie stracone dni miał zamiar z nią nadrobić. To nic, że w poniedziałek znów wylatywali do Szwecji. Mieli jeszcze przed sobą tyle dni...
     Odzyskał ją, to było dla niego w chwili obecnej najważniejsze. Obdarzył ją najczulszym spojrzeniem, na jakie było go stać, i po raz pierwszy tego wieczoru zobaczył na jej twarzy szczery uśmiech.
- Nie zimno ci? - zapytał troskliwie. Drżała, czuł to, a nie mógł przecież pozwolić, by się przeziębiła.
- Tylko troszeczkę. Wytrzymam. - zapewniła. 
- Lepiej wracajmy. Bądź co bądź, ja wciąż muszę się tobą opiekować. - powiedział.
Zaśmiała się perliście, radośnie. Poczuła ulgę, ogromną ulgę.
Wszystko zostało rozstrzygnięte, cała ich nie zawsze kolorowa przeszłość zamknęła się w kilku trudnych zdaniach, a rozpoczęła się droga do szczęścia, do wspólnej przyszłości.

      Gdy wrócili, było już kilkanaście minut po północy. Im jednak to nie przeszkadzało, nie czuli zwykłego zmęczenia ciężkim dniem. Byli szczęśliwi; tak, jak chyba jeszcze nigdy. A to przecież był dopiero początek...
_____________________________________________________________________
Nie ukrywam, napisanie tej rozmowy było dla mnie problemem i chyba nie wyszła tak, jak powinna.
Jakkolwiek by nie było, trzymajcie się.
Aha, i jeszcze jedno. Kto słyszał, że Michałowi Kubiakowi urodziła się córka?