rozdział pierwszy: blizna na kolanie

         Ida, pochylona nad książką, zdawała się nie reagować na żadne bodźce docierające z zewnątrz. Dopiero głośne nawoływanie pani Marii sprowadziło ją na ziemię. Niechętnie wstała i niespiesznym krokiem udała się do swojej przełożonej.
Pani Maria, wyraźnie zafrasowana, zawzięcie czegoś szukała, ale mimo wszelkich starań nie mogła znaleźć owej książki. Westchnęła ciężko i przeniosła swój wzrok z wysokiego bruneta na Idę.
- Niestety, tych (pokazała dokładnie palcem na kartce) książek nie ma... ale ta powinna być.. o, i ta też. Idziu, poszukasz? - zapytała. Chłopak odwrócił się gwałtownie i w nim „Idzia” rozpoznała Macieja.  Maciek wyglądał na jeszcze bardziej zaskoczonego. „Mówiła, że pracuje w bibliotece, ale nie powiedziała, w której” przemknęło przez myśl. Przez dłuższą chwilę mierzyli się wzrokiem w zupełnej ciszy.
- Idziu...? - powtórzyła łagodnie pani Maria, a Ida natychmiast otrząsnęła się z tego zadziwienia.
- Oczywiście. - zapewniła gorliwie.  - Które? - zapytała jeszcze. Pani Maria szczegółowo jej to wytłumaczyła. Ida zabrała listę ze sobą i poszła szukać potrzebnych Maćkowi książek. Stanęła naprzeciwko potężnego regału z niezbyt szczęśliwą miną.
- Taaak... ostatnia półka. - prychnęła ironicznie.
Ida była osobą raczej średniego wzrostu, dlatego też zdjęcie książki z ostatniej półki stanowiło dla niej spory problem. Ale od czego są krzesła, oczywiście.
Po chwili chwiejnie stała na krześle, jedną ręką kurczowo przytrzymując brzeg sukienki, by się zbytnio nie podniosła (bo i tak już była krótka), a drugą wodziła po książkach i szukała tych odpowiednich.
Ktoś może by nazwał ten widok komicznym, ale Maciek uznał go za skrajnie rozczulający. Ida wtedy wydała się mu jeszcze kruchsza i jeszcze delikatniejsza.
Podszedł bliżej, tak blisko, że stał obok niej. Ida wyczuła jego obecność i popatrzyła na niego z góry, choć wynikało to jedynie z tego, że po prostu stała od niego wyżej. Nieśmiało się uśmiechnęła. 
Czuła się onieśmielona jego obecnością, z przecież on był jej przyjacielem.
Mimo tych paradoksalnych uczuć lubiła takie chwile. Byli tylko oni, nie było Kamila - stróża i nie było Julii. Byli sami. I to im wystarczało, słowa były nieraz zupełnie niepotrzebne.
- Ale lubię twoje włosy, glany, cienkie papierosy... - zanucił cichutko, a na  jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Ta piosenka była jej ulubioną; kojarzyła jej się z wyłącznie dobrymi chwilami. 
I ta bez wątpienia taka była.
- Przecież ja nie palę... - oburzyła się w dziecinny sposób.
- Wiem. - roześmiał się lekko. Patrzył jej w oczy, zadzierając do góry głowę i uśmiechał się. Ida wzięła książki z półki i leciutko zeskoczyła z krzesła. Przeszła obok niego, na spoglądając na niego nawet z delikatnym, tajemniczym uśmieszkiem. Tylko ona umiała się tak uśmiechać, i Maciek wciąż uczył się rozszyfrowywać ten uśmieszek. Znali się ponad 10 lat, ale wciąż jej jeszcze nie umiał, bo przecież Ida była niewymierna.
Powoli ruszył za nią, starając się jak najbardziej opóźnić moment rozstania się. Było mu dobrze.
I kiedy już się mieli rozstać, a wcale im to łatwo nie przychodziło, Maciek postanowił jeszcze choć przez chwilkę porozmawiać z nią.
- A ta blizna na kolanie, to skąd? - zapytał z przekorą w głosie, bo doskonale wiedział, skąd ona się tam wzięła.
- A jak myślisz? - odpowiedziała pytaniem na pytanie, przekrzywiając głowę. - Sam mi wtedy powiedziałeś, że na tamtym fotelu można siadać. - prychnęła.
- Siadać. - wyraźnie zaakcentował to słowo. - A ty się wierciłaś. Może i cię wtedy przestraszyłem, że tak podskoczyłaś, że ci ta sprężyna... - urwał.
- Dość! Przestań. - poprosiła, wyraźnie bledsza. - Może i masz rację, ale i tak nie powiedziałam mamie, że to ty. - powiedziała, wysoko unosząc brwi.
- ... że nie o wszystkim mówisz mamie... - zanucił jeszcze raz.
Ida chciała udawać obrażoną, ale nie wytrzymała i roześmiała się serdecznie.
- Do zobaczenia, Ideńko. - powiedział z uśmiechem.
- Do zobaczenia, Maciek. - odpowiedziała.
Kiedy wyszedł, przeczesała dłonią włosy i westchnęła.
Teraz na pewno na niczym się nie skupi.

         Ewa nerwowo wystukiwała palcami rytm o blat masywnego stołu w ich mieszkaniu. W zasadzie, nie miała powodów do zmartwień, ale niej żadne zasady się nie trzymały. Podparła głowę ręką. Na niczym nie mogła się skupić, z nerwów trzęsły się jej ręce i przez to jedną filiżankę już potłukła.
Nie powinna była się tak denerwować, bo przecież Kamil potrafił wracać dużo później z różnych powodów - choćby i dlatego, że przedłużył się trening - ale ona ostatnio na wszystko reagowała zbyt emocjonalnie. Stała się przewrażliwiona. Szczyt nerwów miał miejsce przed skokiem Kamila podczas konkursu w Zakopanem. Gdyby nie reszta chłopaków, pewnie by zwariowała.
Dźwięk przychodzącego esemesa wyrwał ją ze stanu zawieszenia. Ida, jedyna, która mimo wszystko znalazła chwilę, by zainteresować się jej problemami.
"Ewcia, troszkę wiary w ludzi :)"
Ewę ogarnęło dziwne uczucie, nieprzyjemny dreszcz przebiegł jej wzdłuż pleców. Oczywiście, że wierzyła Kamilowi, ale to, że spóźniał się ponad godzinę, nie pozwalało jej normalnie i logicznie myśleć. Bała się. Nie wiedziała, czego, ale taki właśnie strach był najbardziej ogłupiający,
Klucz zgrzytnął w zamku. Poruszyła się niespokojnie. Po chwili Kamil był już przy niej, radosny i uśmiechnięty.
- Przepraszam, Ewa, że mnie tyle czasu nie było, ale Kruczek uparł się, by jeszcze więcej poćwiczyć na siłowni... Ewcia? - stanął naprzeciw niej, zdziwiony zachowaniem swojej żony. - Stało się coś? - zapytał, widząc jej przerażony wzrok.
- Nie.... chyba nie. - wyszeptała i przytuliła się do niego. Jeszcze bardziej zaskoczony, próbował ją uspokoić głaskaniem po plecach. Drżała. Nie mógł zrozumieć, czego Ewa się bała. Znał ją przecież, zawsze w chwilach kryzysu stawała się bezbronną dziewczyną.
Bo tyle siebie znam
ile z oczu Twych wypatrzeć zdołam
ile zrozumiem 
z szeptu pod stołem....
Tak się boję...
Późnym wieczorem, gdy leżeli wtuleni w siebie, Ewa poczuła się trochę lepiej. Przy Kamilu czuła się bezpieczniejsza. Wkrótce zasnęła.
Kamil zaś jeszcze długo nie mógł usnąć, cały czas zastanawiając się, co było przyczyna dziwnego zachowania Ewy. Przecież nie raz się spóźniał i wracał późno do domu, ale ona nie przywiązywała do tego uwagi. Tym bardziej się zmartwił, ale słysząc miarowy i spokojny oddech Ewy, powoli się uspokajał. Odgarnął z jej policzka kosmyk blond włosów. Była uderzająco podobna do Idy. A może odwrotnie? Nieważne. Obie były dla niego bardzo ważne, choć oczywistym było to, że Ewa była ważniejsza od swojej młodziutkiej kuzyneczki.

Co on się z nimi miał...
______________________________________________________________
Za grosz silnej woli, za grosz. Musiałam dodać ten rozdział. Mam nadzieję, że się Wam spodoba.
Czytasz? = Komentuj :)
Pozdrawiam :)