prolog: i czy Twe serce Ci czasem jeszcze żal ściska?

      Wśród rzędów regałów wypełnionych różnymi książkami, wśród przyjemnego ciepła, które otulało zaraz po przekroczeniu progu, wśród zaskakujących ludzi można było zapomnieć o trudach i bolesnych wspomnieniach. Ida wierzyła w to mocno, ale w jej przypadku to niewiele pomogło.
Ona się po prostu musiała pogodzić z tym, że ich, Marzycielek, jest coraz mniej...  
      Tych prawdziwych, dziecinnie naiwnych marzycielek przez duże M, które jeszcze jako nastolatki uwierzyły, że coś im się uda. Miały swoje marzenia. To co robiły, robiły najlepiej, jak umiały, choć to były tylko niespełnione marzenia.
A pisać umiały pięknie...
_______________________________________________________________________________
Szczerze? Wstyd mi za ten prolog. Postaram się, by rozdziały były lepsze. Dużo lepsze.
Ach, no i jeszcze coś - bloga o Thomasie usunęłam. Zgubiłam gdzieś pomysł na tamtą historię i nie chciałam pisać na siłę. Przepraszam wszystkich, których zawiodłam.
Trzymajcie się.